Er komt een moment dat je halverwege bent... Helaas brak dat moment voor mij afgelopen dinsdag aan, toen ik hier exact 3 maanden en 1 dag zat. Het blijft een raar idee dat ik er al drie maanden op heb zitten en nog ‘maar' 3 te gaan heb. Maar goed, de afgelopen maand heb ik weer veel leuke dingen meegemaakt, dus ik mag niet klagen!

Hieronder weer een up-date!

Laat ik beginnen bij Manuel Antonio, daar zijn Monique, Colinda, Annemarie en ik een maand geleden heen geweest toen we een weekendje weg gingen. Manuel Antonio is een klein plaatsje met een groot nationaal park en hele mooie stranden (cliché witte stranden, blauwe zee, etc). Heerlijk voor een weekendje relaxen dus! Het park zelf was mooi om doorheen te lopen en omdat wij inmiddels ‘ervaren' wandelaars zijn (na ons avontuur in Corcovado), ging het ons dan ook gemakkelijk af. Een gids inhuren zat er echter helaas voor ons als studenten niet in, dus moesten we zelf opzoek gaan naar de dieren. Gelukkig waren we niet de enige in het park en konden we af en toe meeluisteren/meekijken bij mensen die wel geld hadden om een gids in te huren. Op die manier hebben we toch nog 4 luiaarden en een paar Iguana's weten te spotten!
Annemarie en ik zijn ook nog uitgeweest in Quepos, een iets groter plaatsje naast Manuel Antonio. We zijn daar naar een of andere club genaamd Arco Iris (regenboog) geweest, waar blijkbaar alleen maar Tico's komen. We werden dus ook weer flink aangestaard én ditmaal ook vaak ten dans omdat het een club was waar je alleen maar in paren kan dansen. Die avond dus weer een beetje onze salsa/merenque/swing-skills geoefend.
Inmiddels ben ik trouwens lid van een dansschool in de buurt van waar ik woon en oefen ik elke week 2 keer per week alle dansen. Nu maar hopen dat ik het wat beter kan als ik terug kom in Nederland!

Verder hebben we weer een geslaagde sportdag met als thema ‘Olympische spelen' achter de rug en zijn Colinda en ik naar de ‘Dag van de Gallo Pinto' geweest. Ze zijn hier blijkbaar erg trots op hun rijst met bonen en daarom organiseren ze een dag waarop je gratis Gallo Pinto kan krijgen. Colinda en ik zijn dus even naar San José geweest om daar te genieten van een bordje gratis gallo pinto (ja, we blijven wel Nederlanders) en zijn daarna het park Sabana in te gedoken om te kijken naar het Festival de las Artes. Dat is een festival met onder andere optredens, kraampjes met verschillende zelfgemaakte dingen, volleybalwedstrijden en heel veel eten.
Daarnaast ben ik ook nog met Tracy, Colinda, Monique en Laurien naar een rollerschaats-disco geweest in San Pedro, vlakbij San José. Erg leuk en weer eens wat anders dan rondjes schaatsen op ijs of disco-zwemmen! Bovendien leuk om te zien wat voor kunstjes mensen wel niet kunnen met schoenen met vier wieltjes eronder.

Tot slot zijn we anderhalve week geleden naar Panama geweest, omdat het Semana Santa (paasvakantie) was hier en we lekker vakantie wilden vieren. Eerst zijn we naar Panama City geweest, dat is normaal een busrit van maar liefst 16 uur maar dankzij onze supersnelle buschauffeur duurde het bij ons maar 14 uur. Uiteindelijk zijn we midden in de nacht aangekomen in Panama City en meteen de taxi gepakt naar ons hostel. Daar konden we onze kamer nog niet in, dus hebben we tot een uurtje of acht geslapen op de banken die er waren (die uiteindelijk zelfs lekkerder bleken te liggen dan de bedden die we daarna kregen). Daarna zijn we naar het Panama kanaal geweest en hebben lang gewacht tot er een grote boot voorbij kwam, want een klein bootje door zo'n grote sluis is nou niet echt heel indrukwekkend. Vervolgens zijn we teruggegaan naar ons hostel en hebben rondgelopen door Casco Viejo, het oude gedeelte van Panama City waar ook ons hostel zat.

De volgende dag ingeruimd voor een dag winkelen. Ons was namelijk verteld dat je goedkoop kon winkelen in Panama City, dus dat moesten we uitproberen natuurlijk. Helaas hadden we pech, want net op de dag dat wij een winkel-dag hadden gepland, was er een feestdag waardoor de helft van de winkels dicht was. Natuurlijk zijn we alsnog wezen winkelen en hebben inderdaad redelijk wat goedkope kleding gekocht. Een leuk detail van dit winkelcentrum was, was dat er overal grote nep-dieren waren neergezet. Normale mensen kijken hier alleen maar naar en weten dan tenminste in welk deel van het winkelcentrum ze zijn (omdat het zo ontzettend groot is), maar wij gingen met ze op de foto! We hebben zelfs een of andere politieagent in boswachterskleren weten te strikken om met ons op de foto te gaan.

De laatste dag in Panama City zijn we naar de ruïnes geweest, hebben het historisch museum van Panama bezocht (wat maarliefst 2 kamers groot is) en hebben we nog een beetje meer gewinkeld in de shoppingmall voordat we onze bus moesten hebben. De busterminal zat namelijk naast de shoppingmall.

Daarna zijn we 's nachts met de bus doorgegaan naar Bocas del Toro, een groep eilanden vlakbij de grens van Costa Rica. Ik heb nog nooit in zo'n koude bus gezeten. Ik had m'n sokken aan, m'n vest aan en m'n handdoek over me heen als deken, maar alsnog had ik het koud.. Wat was ik blij dat ik 's ochtends vroeg uit mocht stappen en het buiten ‘heerlijk' benauwd was.

In ieder geval, daarna zijn we meteen met de watertaxi naar het hoofdeiland Isla Colon van
Bocas del Toro gevaren en zijn daar overgestapt op een watertaxi die naar het eiland waar we een hostel hadden gereserveerd ging, Isla Bastimentos. Daar werden we afgezet bij ons hostel, dat geheel op palen is gebouwd en dus helemaal boven het water (de zee) zit. Je moest alleen wel oppassen met kleine spulletjes, want in de vloer zaten nogal wat kieren, dus als je wat liet vallen, kon het ook zo het water invallen. Het enige voordeel was daarvan wel dat als je op de wc, je uitzicht had op de vissen die onder je zwommen. En dan maar hopen dat je buurman niet net z'n behoefte had gedaan, want anders kon je niet alleen een vis zien zwemmen maar ook een drol zien drijven. Al het water van de wc, maar ook van de wasbak en de douche kwam namelijk direct in de zee. Er ging nog niet zo'n klepje open in de wc waardoor je de zee kon zien...

De eerste dag op het eiland hebben we vooral doorgebracht in de hangmatten van ons hostel. Lekker de slaap ingehaald die we door de airconditioning in de bus niet konden krijgen en genoten van de rust op het eiland.

De volgende dag hebben we een snorkel/strand-tour gedaan met Antoin (gids). Met de boot eerst gevaren naar hospital-point, een punt waarop vroeger een ziekenhuis zat, maar dat nu alleen nog een mooie plek is om te snorkelen of te duiken en daarna door naar ‘polobeach'. Polobeach is een mooi strand aan de andere kant van Bastimentos, wat niet zo heel makkelijk te bereiken is. Het gevolg daarvan was dat we echt maar met twee groepjes mensen (in totaal 12 mensen) op dat hele strand waren en dat je echt een onbewoond eiland gevoel kreeg. Dat kregen we trouwens nog meer, toen we een stuk (45 min.) gingen lopen naar een ander groot strand, genaamd playa larga. Dat is een strand van drie kilometer lang waar alleen twee vrijwilligers wonen om 's avonds zeeschildpadden te observeren, want die leggen daar hun eieren. Ik had de dag dat we op Bastimentos aankwamen al gevraagd of het mogelijk was om zeeschildpadden te zien, maar toen werd er daarover nogal vaag gedaan door onze hosteleigenaar. Na het ook aan Antoin gevraagd te hebben, bleek er gelukkig wel een mogelijkheid om zeeschildpadden te zien. Daarvoor moesten we alleen wel om 18.00 vertrekken de volgende dag en de hele nacht doorbrengen op playa larga bij de vrijwilligers. Daar komen normaal geen toeristen om zeeschildpadden te kijken, maar ze konden wel een uitzondering maken voor ons. Gelukkig vonden de andere meiden en Jeen (de neef van Monique, die zich inmiddels bij ons had gevoegd) het ook een geslaagd plan, dus zodoende zijn we de volgende dag om 18.00 uur vertrokken vanaf ons hostel met de boot naar playa larga. Daar aangekomen kregen we uitleg van de vrijwilligers wat ze er precies doen (onderzoek naar de zeeschildpadden) en dat we wel meekonden lopen met hun als ze een shift hadden. Zo'n shift houdt in dat ze over het strand lopen (3 km heen en 3 terug), opzoek naar zeeschildpadden. Vinden ze er een, dan kijken ze wat voor soort schildpad ze is, of ze een soort chip heeft, of ze eieren heeft gelegd (en zo ja, waar) en hoe groot de schildpad is. In totaal waren er vier shifts, een van 21.00-23.00, een van 00.00-02.00, een van 02.30-04.30 en de laatste van 5.00-7.00. Omdat ik geen een zeeschildpad wilde missen ben ik in totaal vier keer meegegaan, maar dit was dan ook zeker de moeite waard omdat ik wel drie zeeschildpadden heb gezien! De grootste die er zijn op aarde: de leatherbackseaturtle! Jammer genoeg mochten we geen foto's van ze maken, dus heb ik alleen foto's kunnen maken van de grote sporen die ze achterlaten als ze eieren gaan leggen. Om wel een beetje een indruk te krijgen hoe groot die beesten zijn, heb ik een foto opgezocht op internet en die bij de ‘foto's van Panama' gezet.

Uiteindelijk waren we pas om 8.30 terug bij ons hostel, heb ik een half uurtje geslapen en hebben we om 9.00 onze spullen gepakt om weer terug te gaan naar Costa Rica. Eerst met de boot naar het ‘hoofdeiland' Isla Colon, daarna met de boot naar Almirante, daar met de bus naar Changuinola en vervolgens van Changuinola naar Sixaola. In Sixaola de grens (een erg oude brug waar je maar stapje voor stapje overheen loopt omdat je voor je gevoel door elke spleet kan vallen) over en vervolgens in Costa Rica de bus terug gepakt naar San José. Uiteindelijk waren we diezelfde dag om acht uur 's avonds thuis en konden we meteen ons bedje induiken omdat we de volgende dag meteen weer moesten beginnen met werken.

Met het lesgeven op de scholen en de buitenschoolse sportactiviteiten gaat alles trouwens nog steeds goed, ondanks dat het lijkt of er telkens problemen blijven opduiken die opgelost moeten worden. Voor Semana Santa zei het busbedrijf bijvoorbeeld ineens dat ze niet meer al het busgeld gaan betalen voor de kinderen die zwemles hebben. Ze hadden namelijk een nieuwe directeur gekregen die niet meer dan de helft van het geld mee wilde betalen. Vervolgens zitten moeten wij dat dus ‘eventjes' gaan oplossen. Maar goed, dat houdt ons in ieder geval bezig!

Wat verder nog leuk is, is dat er al twee leuke dingen gepland staan voor in mei. We gaan een keer naar Nicaragua naar Genevieve en Tom om te kijken hoe hun project daar is en ik ga een keer naar de indigenas. Die mensen wonen wat verder van de ‘bewoonde wereld' af en gaan bijv. te paard naar school. De kinderen daar krijgen geen gymles op school, dus daar gaan wij (1 iemand van de Purral groep, ik in dit geval, en Annemarie, Sander en Merlijn van de Turrialba groep) een keer per maand heen om een paar dagen gymles te geven.

Jullie horen nog wel hoe deze tripjes allemaal zijn geweest!

Heel veel liefs uit Costa Rica!

xx Merel

ps. Bedankt voor jullie reacties op m'n verhaal en foto's, blijft erg leuk om te lezen!