Het schrijven van verhaaltjes en plaatsen van foto's op deze site is er door mijn afstudeeronderzoek en eindstage verslag helemaal bij ingeschoten. Sorry daarvoor... Gelukkig heb ik mijn eindstage verslag en mijn afstudeeronderzoek inmiddels ingeleverd en mag ik aankomende maandag (jehee!) mijn eindreferaat doen via skype. Er is dus ergens in de verte een diploma inzicht!

Naast het maken van al het werk voor m'n school in Nederland, heb ik hier natuurlijk niet stilgezeten. De gymlessen op de Pestalozzi en Juan Flores Umaña, buitenschoolse sportactiviteiten en sportdagen gingen natuurlijk ook gewoon door. Daarnaast ben ik ook nog een week naar ‘de indigenas' geweest. Elke maand gaan er namelijk drie projectleden uit Turrialba en één projectlid uit Purral (deze maand was ik dat dus) naar de indigenas in Grano de Oro om daar gymles te geven. Deze mensen wonen redelijk ver van de ‘bewoonde wereld' af, in een dorpje waar één schooltje staat voor ongeveer 130 kinderen. Veel kinderen komen te voet of te paard naar school en doen daar soms meer dan een uur over. Normaal krijgen deze kinderen geen gymles, dus het is dan ook feest als wij er zijn en ze een paar dagen gymles krijgen.
In Grano hebben we met z'n vieren in een klein huisje geslapen die naast de school staat, waar normaal de directeur slaapt omdat hij erg van de school af woont. Ik heb nog nooit zoveel grote kakkerlakken en andere beesten bij elkaar gezien. Intussen dood ik die beesten met mijn slipper alsof ik niets anders gewend ben. Als je het tafereel zou zien, zou je niet verwachten dat ik vegetariër ben...
Echter het idee dat er elk moment een kakkerlak van 4 centimeter groot over mijn hoofd zou kunnen lopen (iets wat Colinda al een keer overkomen is), zorgde ervoor dat ik die nacht niet snel in slaap viel. Uiteindelijk was ik de tweede nacht zo moe dat ik me over een kakkerlak niet meer druk kon maken en meteen in slaap viel.

Het lesgeven aan de kinderen op de school in Grano de Oro was erg leuk. Voor het eerst heb ik hier in Costa Rica les mogen geven op een super groot grasveld, heerlijk! Wat een ruimte! In Purral geven we les op kleine betonnen veldjes en dat zorgt ervoor dat de mogelijkheden wel wat beperkt zijn.
Daarnaast waren de kinderen zo enthousiast en vonden ze alle spellen leuk, fijn zulke tevreden kinderen. Helaas waren de dagen daar, net zoals in Purral, erg onvoorspelbaar zowel qua weer als qua planning van de leraren. De eerste middag konden we niet lesgeven vanwege de regen en de tweede middag konden we niet lesgeven vanwege een docentenvergadering (de kinderen mochten eerder naar huis). We hebben dus alleen in de ochtenden lesgegeven op de school, maar goed, dat maakte niet uit want daardoor konden we wel 's middags paardrijden en een soort van turn-/acrobatiekles geven op het grasveld. Al met al voelde deze week toch een beetje als ‘vakantie', omdat ik even weg was uit Purral en even niet hoefden te denken aan onze dagelijkse bezigheden.

Na deze week, volgende al snel het weekendje Nicaragua. Dit keer gingen we alleen met z'n vieren (Monique, Colinda, Laurien en ik) weg. Donderdag avond zijn we vertrokken richting Los Chiles, daar hebben we overnacht en de volgende dag zijn we met de boot over de rivier naar San Carlos in Nicaragua gevaren. We hadden zowaar voor de overtocht een boot met gids weten te regelen (voor dezelfde prijs als de pont!) en hebben daardoor enorm veel dieren kunnen spotten tijdens de boottocht. Kaaimannen, verschillende soorten vogels, schildpadden, apen, vleermuizen, etc. Toen we uiteindelijk aankwamen in San Carlos, stonden daar Genevieve en Tom ons al op te wachten. Het was erg leuk om hun na lange tijd weer te zien en nu eindelijk hun project in Las Ascuzenas (een klein dorpje in Nicaragua) te kunnen bewonderen.
Laurien en ik mochten bij Genevieve in huis slapen, dat was wel heel speciaal. Het gezin waar Genevieve bij woont, leeft toch wel redelijk primitief. De wc is bijvoorbeeld een gat in de grond met daar omheen een houten huisje gebouwd en douchen doen ze gewoon in de openlucht met een bakje water. Het enige wat jou afschermt van de rest van de wereld (de buren) is een ‘omheininkje' van plastic zeil. Een dak heeft de douche niet, dus daardoor heb ik ook één keer in de regen staan douchen. Ik dacht toen nog, lekker makkelijk, dan hoef ik geen bakjes over m'n hoofd heen te gooien, maar toen ik eenmaal buiten was, kwam ik erachter dat als het regende mijn handdoek ook nat werd en dat bleek toch niet zo heel handig te zijn.
Verder heeft het gezin vrij weinig. In de woonkamer staan niet meer dan een paar plastic stoelen, een tafel, een tv en er hangt een hangmat op. Ook in de twee slaapkamers die er zijn, zijn weinig spullen te bekennen. En dan te bedenken dat mijn vader twee keer op en neer is gereden om mijn kamertje in Amsterdam leeg te halen. Volgens mij heb ik in m'n eentje nog meer spullen, dan het hele gezin bij elkaar heeft. Maar goed, dat terzijde.

Verder hebben we het weekend een tour gehad door het dorp, hebben we honkbal gekeken (want dat is daar een hele happening in het dorp) en hebben Tom en Genevieve veel vertelt over hun project daar. Het was leuk, maar aan de andere kant ook raar, om als blanke meid door het dorp te lopen. Natuurlijk werd je meteen aangegaapt van hier tot Tokio, maar dit keer niet alleen om dat je blank was, maar naar mijn idee ook omdat je boven de 15 was en geen kind bij je had of eruit zag alsof er een op komst was. De meisjes in dit dorp zie je namelijk tot hun 15^e nog wel op straat, maar daarna hebben ze bijna allemaal al een kind of zijn zwanger en komen ze hun huis bijna niet meer uit. Wat ook al veel zegt over de toekomstperspectieven van de mensen in het dorp, is het bord dat op de middelbare school hangt met daarop alle namen van kinderen uit het dorp die de afgelopen jaren zijn gaan studeren aan de universiteit. Er staan daar namelijk maar iets van zes namen op... Op zo'n moment besef je je weer dat je het toch wel heel goed hebt in Nederland.

Na het weekendje Nicaragua hebben we nog een geslaagde sportdag gehad. De zeepbaan is hier een succes en de kinderen zijn dan ook niet van de zeepbaan af te slaan. Dit weekend hebben we onze laatste sportdag, met als grote ‘attracties' een luchtkussen, clown, een vrouw die komt schminken en natuurlijk de zeepbaan. Daarnaast hebben we een trefbal-toernooi georganiseerd tussen de twee scholen waarop we les geven. De kinderen vinden dit spel erg leuk, maar het blijft alsnog een verrassing hoeveel kinderen er daadwerkelijk op komen dagen aankomende zondag. We zullen zien! Wat wel erg grappig is om te horen, is hoe ze trefbal uitspreken. We hebben ze deze naam aangeleerd, zodat ze precies weten welk spel we gaan doen. Echter als ze er naar vragen komt er meestal iets van fretbal of trebal uit hun mond, erg schattig!

Tot slot ben ik nog één weekendje weg geweest naar ‘mijn oma van hier'. Samen met Colinda en Camilla (een Deens meisje die we hebben leren kennen via een van de scholen waar we op lesgeven) ben ik naar Bijagua gegaan, het dorpje waar ze woont. We konden bij haar blijven slapen en werden rondgeleid door het dorp door verschillende familieleden. De een pikte ons op met de auto en reed ons van het huisje naar het dorp (want dat was ongeveer een half uur lopen) en vervolgens werden we weer door iemand anders opgepikt en doorgereden naar een ander huis dicht bij een gebied waar je een wandeling kan maken over hangmatten. We hadden geen idee bij wie we terecht kwamen, maar we werden heel hartelijk ontvangen door een familie (net alsof we ze al jaren kende) en werden vervolgens meegenomen naar de hangbruggen. Daar mochten we, omdat we ‘familie' waren, gratis te tocht maken. De tocht zelf was erg mooi en de hangbruggen erg hoog en toch wel een beetje eng. Er mochten maximaal 8 mensen tegelijk overheen lopen en als je ze zag, snapte je wel waarom dat was. Na deze tocht zijn we teruggelopen naar de familie en mochten we daar zomaar blijven eten. Wat een gastvrijheid! Na twee dagen in het dorp wist iedereen zo'n beetje wie we waren en werden we overal begroet (maar dan wel met ‘buenas' en niet met ‘psssstt' zoals in Purral).

Afgelopen week heb ik mijn laatste werkweekje in Purral gehad. Een rare week, want aan de ene kant heb ik heel erg zin om te gaan reizen, maar aan de andere kant was het ook raar om alles voor ‘de laatste keer' te doen. De laatste keer Spaanse les, de laatste keer dansles, de laatste keer mee naar zwemles en de laatste keer lesgeven op aan de kinderen op school. Met dat laatste heb ik nog de meeste moeite gehad omdat ik de kinderen van de Juan Flores Umaña echt een lange tijd les heb gegeven en met hun dus een echte band had. Door twee klassen werd ik zelfs uitgenodigd voor een afscheidsfeestje. Ze hadden eten gemaakt en dat gingen we dan met de hele klas opeten. Echt enorm lief dat ze dat voor me hadden gedaan.

Nu is het ‘einde' dus echt bijna inzicht. Morgen de laatste sportdag en ons afscheidsfeest en maandag de presentatie voor mijn school in Nederland.. en dinsdag is het dan zover. Dan vertrek ik voor anderhalve week naar Cuba om daar heerlijk vakantie te vieren en vlieg ik vervolgens door naar Guatemala om mijn vriendinnetje/huisgenootje Elsemieke op te zoeken! Ik kan niet wachten!

Heel veel liefs uit Costa Rica!

Merel