Purral, Grano de Oro, Nicaragua en Bijagau!

Het schrijven van verhaaltjes en plaatsen van foto's op deze site is er door mijn afstudeeronderzoek en eindstage verslag helemaal bij ingeschoten. Sorry daarvoor... Gelukkig heb ik mijn eindstage verslag en mijn afstudeeronderzoek inmiddels ingeleverd en mag ik aankomende maandag (jehee!) mijn eindreferaat doen via skype. Er is dus ergens in de verte een diploma inzicht!

Naast het maken van al het werk voor m'n school in Nederland, heb ik hier natuurlijk niet stilgezeten. De gymlessen op de Pestalozzi en Juan Flores Umaña, buitenschoolse sportactiviteiten en sportdagen gingen natuurlijk ook gewoon door. Daarnaast ben ik ook nog een week naar ‘de indigenas' geweest. Elke maand gaan er namelijk drie projectleden uit Turrialba en één projectlid uit Purral (deze maand was ik dat dus) naar de indigenas in Grano de Oro om daar gymles te geven. Deze mensen wonen redelijk ver van de ‘bewoonde wereld' af, in een dorpje waar één schooltje staat voor ongeveer 130 kinderen. Veel kinderen komen te voet of te paard naar school en doen daar soms meer dan een uur over. Normaal krijgen deze kinderen geen gymles, dus het is dan ook feest als wij er zijn en ze een paar dagen gymles krijgen.
In Grano hebben we met z'n vieren in een klein huisje geslapen die naast de school staat, waar normaal de directeur slaapt omdat hij erg van de school af woont. Ik heb nog nooit zoveel grote kakkerlakken en andere beesten bij elkaar gezien. Intussen dood ik die beesten met mijn slipper alsof ik niets anders gewend ben. Als je het tafereel zou zien, zou je niet verwachten dat ik vegetariër ben...
Echter het idee dat er elk moment een kakkerlak van 4 centimeter groot over mijn hoofd zou kunnen lopen (iets wat Colinda al een keer overkomen is), zorgde ervoor dat ik die nacht niet snel in slaap viel. Uiteindelijk was ik de tweede nacht zo moe dat ik me over een kakkerlak niet meer druk kon maken en meteen in slaap viel.

Het lesgeven aan de kinderen op de school in Grano de Oro was erg leuk. Voor het eerst heb ik hier in Costa Rica les mogen geven op een super groot grasveld, heerlijk! Wat een ruimte! In Purral geven we les op kleine betonnen veldjes en dat zorgt ervoor dat de mogelijkheden wel wat beperkt zijn.
Daarnaast waren de kinderen zo enthousiast en vonden ze alle spellen leuk, fijn zulke tevreden kinderen. Helaas waren de dagen daar, net zoals in Purral, erg onvoorspelbaar zowel qua weer als qua planning van de leraren. De eerste middag konden we niet lesgeven vanwege de regen en de tweede middag konden we niet lesgeven vanwege een docentenvergadering (de kinderen mochten eerder naar huis). We hebben dus alleen in de ochtenden lesgegeven op de school, maar goed, dat maakte niet uit want daardoor konden we wel 's middags paardrijden en een soort van turn-/acrobatiekles geven op het grasveld. Al met al voelde deze week toch een beetje als ‘vakantie', omdat ik even weg was uit Purral en even niet hoefden te denken aan onze dagelijkse bezigheden.

Na deze week, volgende al snel het weekendje Nicaragua. Dit keer gingen we alleen met z'n vieren (Monique, Colinda, Laurien en ik) weg. Donderdag avond zijn we vertrokken richting Los Chiles, daar hebben we overnacht en de volgende dag zijn we met de boot over de rivier naar San Carlos in Nicaragua gevaren. We hadden zowaar voor de overtocht een boot met gids weten te regelen (voor dezelfde prijs als de pont!) en hebben daardoor enorm veel dieren kunnen spotten tijdens de boottocht. Kaaimannen, verschillende soorten vogels, schildpadden, apen, vleermuizen, etc. Toen we uiteindelijk aankwamen in San Carlos, stonden daar Genevieve en Tom ons al op te wachten. Het was erg leuk om hun na lange tijd weer te zien en nu eindelijk hun project in Las Ascuzenas (een klein dorpje in Nicaragua) te kunnen bewonderen.
Laurien en ik mochten bij Genevieve in huis slapen, dat was wel heel speciaal. Het gezin waar Genevieve bij woont, leeft toch wel redelijk primitief. De wc is bijvoorbeeld een gat in de grond met daar omheen een houten huisje gebouwd en douchen doen ze gewoon in de openlucht met een bakje water. Het enige wat jou afschermt van de rest van de wereld (de buren) is een ‘omheininkje' van plastic zeil. Een dak heeft de douche niet, dus daardoor heb ik ook één keer in de regen staan douchen. Ik dacht toen nog, lekker makkelijk, dan hoef ik geen bakjes over m'n hoofd heen te gooien, maar toen ik eenmaal buiten was, kwam ik erachter dat als het regende mijn handdoek ook nat werd en dat bleek toch niet zo heel handig te zijn.
Verder heeft het gezin vrij weinig. In de woonkamer staan niet meer dan een paar plastic stoelen, een tafel, een tv en er hangt een hangmat op. Ook in de twee slaapkamers die er zijn, zijn weinig spullen te bekennen. En dan te bedenken dat mijn vader twee keer op en neer is gereden om mijn kamertje in Amsterdam leeg te halen. Volgens mij heb ik in m'n eentje nog meer spullen, dan het hele gezin bij elkaar heeft. Maar goed, dat terzijde.

Verder hebben we het weekend een tour gehad door het dorp, hebben we honkbal gekeken (want dat is daar een hele happening in het dorp) en hebben Tom en Genevieve veel vertelt over hun project daar. Het was leuk, maar aan de andere kant ook raar, om als blanke meid door het dorp te lopen. Natuurlijk werd je meteen aangegaapt van hier tot Tokio, maar dit keer niet alleen om dat je blank was, maar naar mijn idee ook omdat je boven de 15 was en geen kind bij je had of eruit zag alsof er een op komst was. De meisjes in dit dorp zie je namelijk tot hun 15^e nog wel op straat, maar daarna hebben ze bijna allemaal al een kind of zijn zwanger en komen ze hun huis bijna niet meer uit. Wat ook al veel zegt over de toekomstperspectieven van de mensen in het dorp, is het bord dat op de middelbare school hangt met daarop alle namen van kinderen uit het dorp die de afgelopen jaren zijn gaan studeren aan de universiteit. Er staan daar namelijk maar iets van zes namen op... Op zo'n moment besef je je weer dat je het toch wel heel goed hebt in Nederland.

Na het weekendje Nicaragua hebben we nog een geslaagde sportdag gehad. De zeepbaan is hier een succes en de kinderen zijn dan ook niet van de zeepbaan af te slaan. Dit weekend hebben we onze laatste sportdag, met als grote ‘attracties' een luchtkussen, clown, een vrouw die komt schminken en natuurlijk de zeepbaan. Daarnaast hebben we een trefbal-toernooi georganiseerd tussen de twee scholen waarop we les geven. De kinderen vinden dit spel erg leuk, maar het blijft alsnog een verrassing hoeveel kinderen er daadwerkelijk op komen dagen aankomende zondag. We zullen zien! Wat wel erg grappig is om te horen, is hoe ze trefbal uitspreken. We hebben ze deze naam aangeleerd, zodat ze precies weten welk spel we gaan doen. Echter als ze er naar vragen komt er meestal iets van fretbal of trebal uit hun mond, erg schattig!

Tot slot ben ik nog één weekendje weg geweest naar ‘mijn oma van hier'. Samen met Colinda en Camilla (een Deens meisje die we hebben leren kennen via een van de scholen waar we op lesgeven) ben ik naar Bijagua gegaan, het dorpje waar ze woont. We konden bij haar blijven slapen en werden rondgeleid door het dorp door verschillende familieleden. De een pikte ons op met de auto en reed ons van het huisje naar het dorp (want dat was ongeveer een half uur lopen) en vervolgens werden we weer door iemand anders opgepikt en doorgereden naar een ander huis dicht bij een gebied waar je een wandeling kan maken over hangmatten. We hadden geen idee bij wie we terecht kwamen, maar we werden heel hartelijk ontvangen door een familie (net alsof we ze al jaren kende) en werden vervolgens meegenomen naar de hangbruggen. Daar mochten we, omdat we ‘familie' waren, gratis te tocht maken. De tocht zelf was erg mooi en de hangbruggen erg hoog en toch wel een beetje eng. Er mochten maximaal 8 mensen tegelijk overheen lopen en als je ze zag, snapte je wel waarom dat was. Na deze tocht zijn we teruggelopen naar de familie en mochten we daar zomaar blijven eten. Wat een gastvrijheid! Na twee dagen in het dorp wist iedereen zo'n beetje wie we waren en werden we overal begroet (maar dan wel met ‘buenas' en niet met ‘psssstt' zoals in Purral).

Afgelopen week heb ik mijn laatste werkweekje in Purral gehad. Een rare week, want aan de ene kant heb ik heel erg zin om te gaan reizen, maar aan de andere kant was het ook raar om alles voor ‘de laatste keer' te doen. De laatste keer Spaanse les, de laatste keer dansles, de laatste keer mee naar zwemles en de laatste keer lesgeven op aan de kinderen op school. Met dat laatste heb ik nog de meeste moeite gehad omdat ik de kinderen van de Juan Flores Umaña echt een lange tijd les heb gegeven en met hun dus een echte band had. Door twee klassen werd ik zelfs uitgenodigd voor een afscheidsfeestje. Ze hadden eten gemaakt en dat gingen we dan met de hele klas opeten. Echt enorm lief dat ze dat voor me hadden gedaan.

Nu is het ‘einde' dus echt bijna inzicht. Morgen de laatste sportdag en ons afscheidsfeest en maandag de presentatie voor mijn school in Nederland.. en dinsdag is het dan zover. Dan vertrek ik voor anderhalve week naar Cuba om daar heerlijk vakantie te vieren en vlieg ik vervolgens door naar Guatemala om mijn vriendinnetje/huisgenootje Elsemieke op te zoeken! Ik kan niet wachten!

Heel veel liefs uit Costa Rica!

Merel

Merel & De Zeeschildpadden

Er komt een moment dat je halverwege bent... Helaas brak dat moment voor mij afgelopen dinsdag aan, toen ik hier exact 3 maanden en 1 dag zat. Het blijft een raar idee dat ik er al drie maanden op heb zitten en nog ‘maar' 3 te gaan heb. Maar goed, de afgelopen maand heb ik weer veel leuke dingen meegemaakt, dus ik mag niet klagen!

Hieronder weer een up-date!

Laat ik beginnen bij Manuel Antonio, daar zijn Monique, Colinda, Annemarie en ik een maand geleden heen geweest toen we een weekendje weg gingen. Manuel Antonio is een klein plaatsje met een groot nationaal park en hele mooie stranden (cliché witte stranden, blauwe zee, etc). Heerlijk voor een weekendje relaxen dus! Het park zelf was mooi om doorheen te lopen en omdat wij inmiddels ‘ervaren' wandelaars zijn (na ons avontuur in Corcovado), ging het ons dan ook gemakkelijk af. Een gids inhuren zat er echter helaas voor ons als studenten niet in, dus moesten we zelf opzoek gaan naar de dieren. Gelukkig waren we niet de enige in het park en konden we af en toe meeluisteren/meekijken bij mensen die wel geld hadden om een gids in te huren. Op die manier hebben we toch nog 4 luiaarden en een paar Iguana's weten te spotten!
Annemarie en ik zijn ook nog uitgeweest in Quepos, een iets groter plaatsje naast Manuel Antonio. We zijn daar naar een of andere club genaamd Arco Iris (regenboog) geweest, waar blijkbaar alleen maar Tico's komen. We werden dus ook weer flink aangestaard én ditmaal ook vaak ten dans omdat het een club was waar je alleen maar in paren kan dansen. Die avond dus weer een beetje onze salsa/merenque/swing-skills geoefend.
Inmiddels ben ik trouwens lid van een dansschool in de buurt van waar ik woon en oefen ik elke week 2 keer per week alle dansen. Nu maar hopen dat ik het wat beter kan als ik terug kom in Nederland!

Verder hebben we weer een geslaagde sportdag met als thema ‘Olympische spelen' achter de rug en zijn Colinda en ik naar de ‘Dag van de Gallo Pinto' geweest. Ze zijn hier blijkbaar erg trots op hun rijst met bonen en daarom organiseren ze een dag waarop je gratis Gallo Pinto kan krijgen. Colinda en ik zijn dus even naar San José geweest om daar te genieten van een bordje gratis gallo pinto (ja, we blijven wel Nederlanders) en zijn daarna het park Sabana in te gedoken om te kijken naar het Festival de las Artes. Dat is een festival met onder andere optredens, kraampjes met verschillende zelfgemaakte dingen, volleybalwedstrijden en heel veel eten.
Daarnaast ben ik ook nog met Tracy, Colinda, Monique en Laurien naar een rollerschaats-disco geweest in San Pedro, vlakbij San José. Erg leuk en weer eens wat anders dan rondjes schaatsen op ijs of disco-zwemmen! Bovendien leuk om te zien wat voor kunstjes mensen wel niet kunnen met schoenen met vier wieltjes eronder.

Tot slot zijn we anderhalve week geleden naar Panama geweest, omdat het Semana Santa (paasvakantie) was hier en we lekker vakantie wilden vieren. Eerst zijn we naar Panama City geweest, dat is normaal een busrit van maar liefst 16 uur maar dankzij onze supersnelle buschauffeur duurde het bij ons maar 14 uur. Uiteindelijk zijn we midden in de nacht aangekomen in Panama City en meteen de taxi gepakt naar ons hostel. Daar konden we onze kamer nog niet in, dus hebben we tot een uurtje of acht geslapen op de banken die er waren (die uiteindelijk zelfs lekkerder bleken te liggen dan de bedden die we daarna kregen). Daarna zijn we naar het Panama kanaal geweest en hebben lang gewacht tot er een grote boot voorbij kwam, want een klein bootje door zo'n grote sluis is nou niet echt heel indrukwekkend. Vervolgens zijn we teruggegaan naar ons hostel en hebben rondgelopen door Casco Viejo, het oude gedeelte van Panama City waar ook ons hostel zat.

De volgende dag ingeruimd voor een dag winkelen. Ons was namelijk verteld dat je goedkoop kon winkelen in Panama City, dus dat moesten we uitproberen natuurlijk. Helaas hadden we pech, want net op de dag dat wij een winkel-dag hadden gepland, was er een feestdag waardoor de helft van de winkels dicht was. Natuurlijk zijn we alsnog wezen winkelen en hebben inderdaad redelijk wat goedkope kleding gekocht. Een leuk detail van dit winkelcentrum was, was dat er overal grote nep-dieren waren neergezet. Normale mensen kijken hier alleen maar naar en weten dan tenminste in welk deel van het winkelcentrum ze zijn (omdat het zo ontzettend groot is), maar wij gingen met ze op de foto! We hebben zelfs een of andere politieagent in boswachterskleren weten te strikken om met ons op de foto te gaan.

De laatste dag in Panama City zijn we naar de ruïnes geweest, hebben het historisch museum van Panama bezocht (wat maarliefst 2 kamers groot is) en hebben we nog een beetje meer gewinkeld in de shoppingmall voordat we onze bus moesten hebben. De busterminal zat namelijk naast de shoppingmall.

Daarna zijn we 's nachts met de bus doorgegaan naar Bocas del Toro, een groep eilanden vlakbij de grens van Costa Rica. Ik heb nog nooit in zo'n koude bus gezeten. Ik had m'n sokken aan, m'n vest aan en m'n handdoek over me heen als deken, maar alsnog had ik het koud.. Wat was ik blij dat ik 's ochtends vroeg uit mocht stappen en het buiten ‘heerlijk' benauwd was.

In ieder geval, daarna zijn we meteen met de watertaxi naar het hoofdeiland Isla Colon van
Bocas del Toro gevaren en zijn daar overgestapt op een watertaxi die naar het eiland waar we een hostel hadden gereserveerd ging, Isla Bastimentos. Daar werden we afgezet bij ons hostel, dat geheel op palen is gebouwd en dus helemaal boven het water (de zee) zit. Je moest alleen wel oppassen met kleine spulletjes, want in de vloer zaten nogal wat kieren, dus als je wat liet vallen, kon het ook zo het water invallen. Het enige voordeel was daarvan wel dat als je op de wc, je uitzicht had op de vissen die onder je zwommen. En dan maar hopen dat je buurman niet net z'n behoefte had gedaan, want anders kon je niet alleen een vis zien zwemmen maar ook een drol zien drijven. Al het water van de wc, maar ook van de wasbak en de douche kwam namelijk direct in de zee. Er ging nog niet zo'n klepje open in de wc waardoor je de zee kon zien...

De eerste dag op het eiland hebben we vooral doorgebracht in de hangmatten van ons hostel. Lekker de slaap ingehaald die we door de airconditioning in de bus niet konden krijgen en genoten van de rust op het eiland.

De volgende dag hebben we een snorkel/strand-tour gedaan met Antoin (gids). Met de boot eerst gevaren naar hospital-point, een punt waarop vroeger een ziekenhuis zat, maar dat nu alleen nog een mooie plek is om te snorkelen of te duiken en daarna door naar ‘polobeach'. Polobeach is een mooi strand aan de andere kant van Bastimentos, wat niet zo heel makkelijk te bereiken is. Het gevolg daarvan was dat we echt maar met twee groepjes mensen (in totaal 12 mensen) op dat hele strand waren en dat je echt een onbewoond eiland gevoel kreeg. Dat kregen we trouwens nog meer, toen we een stuk (45 min.) gingen lopen naar een ander groot strand, genaamd playa larga. Dat is een strand van drie kilometer lang waar alleen twee vrijwilligers wonen om 's avonds zeeschildpadden te observeren, want die leggen daar hun eieren. Ik had de dag dat we op Bastimentos aankwamen al gevraagd of het mogelijk was om zeeschildpadden te zien, maar toen werd er daarover nogal vaag gedaan door onze hosteleigenaar. Na het ook aan Antoin gevraagd te hebben, bleek er gelukkig wel een mogelijkheid om zeeschildpadden te zien. Daarvoor moesten we alleen wel om 18.00 vertrekken de volgende dag en de hele nacht doorbrengen op playa larga bij de vrijwilligers. Daar komen normaal geen toeristen om zeeschildpadden te kijken, maar ze konden wel een uitzondering maken voor ons. Gelukkig vonden de andere meiden en Jeen (de neef van Monique, die zich inmiddels bij ons had gevoegd) het ook een geslaagd plan, dus zodoende zijn we de volgende dag om 18.00 uur vertrokken vanaf ons hostel met de boot naar playa larga. Daar aangekomen kregen we uitleg van de vrijwilligers wat ze er precies doen (onderzoek naar de zeeschildpadden) en dat we wel meekonden lopen met hun als ze een shift hadden. Zo'n shift houdt in dat ze over het strand lopen (3 km heen en 3 terug), opzoek naar zeeschildpadden. Vinden ze er een, dan kijken ze wat voor soort schildpad ze is, of ze een soort chip heeft, of ze eieren heeft gelegd (en zo ja, waar) en hoe groot de schildpad is. In totaal waren er vier shifts, een van 21.00-23.00, een van 00.00-02.00, een van 02.30-04.30 en de laatste van 5.00-7.00. Omdat ik geen een zeeschildpad wilde missen ben ik in totaal vier keer meegegaan, maar dit was dan ook zeker de moeite waard omdat ik wel drie zeeschildpadden heb gezien! De grootste die er zijn op aarde: de leatherbackseaturtle! Jammer genoeg mochten we geen foto's van ze maken, dus heb ik alleen foto's kunnen maken van de grote sporen die ze achterlaten als ze eieren gaan leggen. Om wel een beetje een indruk te krijgen hoe groot die beesten zijn, heb ik een foto opgezocht op internet en die bij de ‘foto's van Panama' gezet.

Uiteindelijk waren we pas om 8.30 terug bij ons hostel, heb ik een half uurtje geslapen en hebben we om 9.00 onze spullen gepakt om weer terug te gaan naar Costa Rica. Eerst met de boot naar het ‘hoofdeiland' Isla Colon, daarna met de boot naar Almirante, daar met de bus naar Changuinola en vervolgens van Changuinola naar Sixaola. In Sixaola de grens (een erg oude brug waar je maar stapje voor stapje overheen loopt omdat je voor je gevoel door elke spleet kan vallen) over en vervolgens in Costa Rica de bus terug gepakt naar San José. Uiteindelijk waren we diezelfde dag om acht uur 's avonds thuis en konden we meteen ons bedje induiken omdat we de volgende dag meteen weer moesten beginnen met werken.

Met het lesgeven op de scholen en de buitenschoolse sportactiviteiten gaat alles trouwens nog steeds goed, ondanks dat het lijkt of er telkens problemen blijven opduiken die opgelost moeten worden. Voor Semana Santa zei het busbedrijf bijvoorbeeld ineens dat ze niet meer al het busgeld gaan betalen voor de kinderen die zwemles hebben. Ze hadden namelijk een nieuwe directeur gekregen die niet meer dan de helft van het geld mee wilde betalen. Vervolgens zitten moeten wij dat dus ‘eventjes' gaan oplossen. Maar goed, dat houdt ons in ieder geval bezig!

Wat verder nog leuk is, is dat er al twee leuke dingen gepland staan voor in mei. We gaan een keer naar Nicaragua naar Genevieve en Tom om te kijken hoe hun project daar is en ik ga een keer naar de indigenas. Die mensen wonen wat verder van de ‘bewoonde wereld' af en gaan bijv. te paard naar school. De kinderen daar krijgen geen gymles op school, dus daar gaan wij (1 iemand van de Purral groep, ik in dit geval, en Annemarie, Sander en Merlijn van de Turrialba groep) een keer per maand heen om een paar dagen gymles te geven.

Jullie horen nog wel hoe deze tripjes allemaal zijn geweest!

Heel veel liefs uit Costa Rica!

xx Merel

ps. Bedankt voor jullie reacties op m'n verhaal en foto's, blijft erg leuk om te lezen!

'Ze zeggen dat ei goed is voor je haar, maar ik ben toch blij dat ik hier niet jarig ben.'

Jaja, er is weer een teken van leven uit het land van ‘magnetron-thee', ‘leche condensada' en ‘brood-met-veel-te-lange-houdbaarheidsdatum'. Mijn excuses dat het zo lang heeft moeten duren, maar ondanks de tranquilo-mentaliteit hier, is mijn schema bijna net zo vol gepland als in Nederland.

De scholen hier beginnen vroeg, om 7 uur 's ochtends. Als ik les moet geven, sta ik dus al om 5.30 op. Gelukkig voelt het niet zo vroeg, want het is hier al om 18.00 uur donker en heb je het idee dat rond 21.00 uur al twaalf uur 's nachts is. Maar goed, met dit gebrabbel zal ik jullie niet langer lastig vallen.
De kinderen op de Juan Floris Umaña school waar ik lesgeef zijn erg schattig! Ik smelt dan ook helemaal weg als ze mij met die donkere oogjes aankijken,‘profi,profi,profi' roepen of mij aanspreken met iets dat op ‘mierol' lijkt. Daarnaast vinden ze gym bijna allemaal leuk en zijn bij elk spel dan ook super enthousiast. Luisteren en stil zijn tijdens de uitleg vinden ze nog wel erg moeilijk, maar goed dat zal langzaamaan vast wel wat verbeteren!

We geven tot nu toe alleen nog les op één school, omdat ze op de andere school nog meer van de ‘tranquilo-mentaliteit' zijn en de directrice daarnaast niet echt een fan is van sport (wat niet echt in ons voordeel werkt). De school waar we nu op werken is een school waarmee ISOP nog nooit eerder mee heeft samengewerkt. Daarom zijn we de afgelopen weken bezig geweest met dingen regelen voor de nieuwe school. Zo zijn we onder andere langs geweest bij alle ouderavonden, die verspreid waren over ongeveer 8 dagen, en hebben we in ons beste Spaans verteld wat ISOP is en wat wij komen doen op de school. Leuk, maar af en toe ook wel lastig als ouders heel snel hun vraag stellen en je dus maar de helft begrijpt van wat ze zeggen.

Naast het lesgeven op school, zijn er ook nog de buitenschoolse sportactiviteiten. Zo geven we voetballessen, gymnastieklessen en zwemlessen. Alle lessen zijn nu twee weken aan de gang, erg leuk, de kinderen zijn erg enthousiast. Voor de zwemlessen hadden we zelfs teveel aanmeldingen. We hadden plek voor 48 leerlingen, maar er waren 80 inschrijvingen. Ik krijg nu nog steeds elke dag vragen van ouders of kinderen of we toch nog niet een plekje over hebben.

Om alle families en vrijwilligers te leren kennen, hebben we 19 februari een welkomsborrel in Salón Comunal georganiseerd. Veel mensen waren aanwezig en het was een gezellige avond met eten en muziek! Toen het rond elf uur afgelopen was, hebben wij (Colinda, Monique, Kitty, Annemarie, Sander en ik) de avond voortgezet in San José.

Afgelopen zondag hebben we onze eerste sportdag gehad, met als thema ‘familie'. Klinkt misschien wat suf, maar we wilden onze eerste sportdag heel toegankelijk houden. Veel spelletjes waar je met de hele familie aan mee kon doen, zodat de ouders ook bekend raken met ISOP. Er waren ongeveer 30 à 40 kinderen, dus dat is (hier) voor een eerste sportdag volgens mij best netjes!

Naast al het werk voor ISOP, hebben we natuurlijk ook nog andere dingen gedaan! Zo heb ik inmiddels weer vier verjaardagen achter de rug. Het begon met die van mijn broertje Travis, daarna Gerald (neefje Kitty), Kitty's verjaardag en tot slot mijn vaders (Orlando) verjaardag! Alle vier de verjaardagen werden gevierd met een grote verjaardagstaart waar de jarige nadat er gezongen was en de kaarsjes uitgeblazen waren, met zijn neus ingeduwd werd. Daarnaast ontbrak de piñata natuurlijk ook niet. Voor de mensen die geen idee hebben wat een piñata is: een groot figuur van papier-maché en heel veel crêpepapier, en met enorm veel snoepjes erin. Als iemand jarig is, wordt deze opgehangen en als alle visite er is, mogen de kinderen omstebeurt tegen de piñata aanslaan met een stok (lekkere opvoeding..) totdat de piñata kapot is en er allemaal snoepjes uitvallen. Vervolgens voelen alle papa's en mama's zich ook weer even klein en graaien ze net zo hard naar de snoepjes op de grond als de kinderen. Erg leuk om te zien, maar ook om mee te graaien!

Wat bij een verjaardag ook niet kan ontbreken (ik weet niet of het traditie is, maar wij hebben het er maar van gemaakt), zijn eieren op je hoofd. Inmiddels heb ik al een ei op het hoofd van Kitty en twee eieren op mijn vaders hoofd op mijn naam staan.. Ze zeggen dat ei goed is voor je haar, maar ik ben toch blij dat ik hier niet jarig ben.

Voordat Kitty afgelopen week weer naar Nederland ging, hebben we ook nog een aantal andere leuke dingen met Kitty meegemaakt. Zo zijn we naar een ‘resa' bij Kitty thuis geweest. Zo'n resa komt in het kort neer op heel veel zingen, eten en vervolgens alles wat in huis is aan kerstspullen weer opbergen op zorgen. Ik weet dat het een beetje raar klinkt; in februari de kerstspullen opbergen, maar goed, hier is dat blijkbaar normaal. Misschien omdat het er zo gezellig uit ziet zo'n versierde boom of omdat het zelfs met de kerstspullen ‘tranquilo'-aan gaat.

De laatste week van Kitty zijn we veel uitgeweest in San José. Erg leuk om de verschillende uitgaansplekken te leren kennen! Aan aandacht komen we hier trouwens niets te kort. Op veel plekken worden we nagestaard, nagepsssst of aangesproken. Nu maar hopen dat we straks niet verwaand terugkomen...

Wat ik bijna vergeet te vertellen, is dat we ook nog een weekendje weg zijn geweest Puerto Viejo, naar het strand. Het klinkt heel mooi, strand, maar dat was het niet. Het kwam het hele weekend met bakken uit de hemel, dus dat heeft geleid tot een weekend vol spelletjes, in restaurantjes zitten en stappen. Ook niet verkeerd, maar we hadden het weekend iets zonniger ingezien. Wat wel een leuk detail was, was dat we elke ochtend wakker werden met ‘zeegeluiden'. We sliepen namelijk in een huisje op het strand!

Tot slot zal ik nog even een kleine toelichting geven over magnetron-thee, leche condensada en brood-met-veel-te-lange-houdbaarheidsdatum.

- Thee maken ze hier door een kopje te vullen met water, in de magnetron op te warmen en er vervolgens een theezakje in te stoppen. M'n moeder (Ana) vindt het maar raar dat wij onze thee koken.

- Leche condensada, gecondenseerde melk, is een ingrediënt wat ze (of in ieder geval mijn moeder) hier redelijk vaak gebruiken. Ik had er wel eens eerder van gehoord, maar in Nederland heb ik nog nooit deze substantie gezien. Het smaakt trouwens best oké, maar het ziet er gewoon raar uit.

- Brood, zoals wij dat gesneden bij de bakker kopen, is hier alleen maar in een lang houdbare vorm te vinden. Het smaakt een beetje apart en is naar mijn idee echt belachelijk lang houdbaar. Wat dat betreft mis ik stiekem het lekkere verse (bruine!) brood uit Nederland wel een beetje.

Ik ben wel zo'n beetje aan het eind van mijn verhaal gekomen. Ik hoop dat jullie ook dit keer weer wijs zijn geworden uit mijn chaotische verhaal!

Heel veel liefs uit CR!

Merel

Ps. Nu ik zo nadenk ben ik nog één ding vergeten te vertellen. Toen ik net bezig was met het typen van het verhaal, heb ik mijn eerste aardbeving meegemaakt. Het was niet heel heftig, maar het huis was wel aan het trillen. Raar om mee te maken. Ik ben wel benieuwd wat de kracht op de schaal van richter was... morgen maar even naar het nieuws kijken!

"...onze gids zal wel niet zo snel lopen, want hij heeft echt inimini beentjes.."

Mijn vorige ‘blog' heb ik pas twee weken geschreven, maar sindsdien is er alweer zoveel gebeurd. Daarom toch maar een kleine update...

Zoals jullie misschien al gezien hebben op de foto's, hebben we het weekend van 16 en 17 januari doorgebracht in Jaco. Jaco is een plaatsje aan de Pacifische kust waar je niet heengaat omdat er zoveel cultuur valt op te snuiven, maar gewoon omdat het aan de kust ligt en er veel barretjes zijn. Wij hebben daar dan ook het hele weekend op het strand te gelegen en 's avonds gezellig de kroeg in te gaan. Na dit weekend was zowaar een klein beetje verkleuring op ons gezicht te zien!

Die week erna hebben we weer een rustig weekje gehad met elke ochtend Spaanse les (2 uur per dag) en 's middags hebben we dingen in de buurt bezocht.
Die vrijdag zijn we na de Spaanse les, om 13.00 met z'n tienen in de microbus gestapt, zodat we om 15.00 uur in Palmaris waren. In Palmaris was er een soort festival aan de gang: een combinatie van feesttenten, eettentjes, een kermis en een carnavalsoptocht. Voor de carnavalsoptocht hebben we ruim twee uur op een plekje langs de weg gewacht. Wij dachten dat het al om 17.00 zou beginnen, dus wij stonden iets voor die tijd al langs de weg te wachten. Maar goed, alles gaat hier op de Costaricaanse tijd, dus dat werd ‘ietsje' later. Gelukkig was het zeker de moeite waard. Veel muziek (live!), veel dansende mensen, veel wagens, veel glimmende pakjes en veel bloot. Zo'n swingende carnavalsoptocht zal je in Nederland nooit meemaken! Na de 3 uur durende optocht zijn we richting een tent gegaan en hebben daar het feest voortgezet.

De week erna hadden we ook nog steeds vakantie, dus hebben we (Monique, Colinda en ik) ervoor gekozen om voor vijf dagen naar Puerto Jimenez te gaan. Dat is een plaatsje helemaal in het zuiden van Costa Rica dat vlakbij Nationaal Park Corcovado ligt. Het is echter acht uur reizen met de bus vanuit San José, dus we zouden er niet zomaar in een vrij weekendje heen kunnen.

Dinsdagochtend zijn we na de Spaanse les meteen vertrokken naar San José met de taxi, om daar om 12.00 de bus te kunnen nemen. De buschauffeur was een echte Tico, dus Colinda en ik hebben elkaar tijdens de rit vaak aangekeken met een blik van ‘fijn dat we weer aan de juiste kant van de weg rijden en niet een enorme botsing hebben gehad omdat de buschauffeur dacht dat hij in deze bocht wel in kon halen'. De laatste twee uur in de bus gingen zijn we zelfs over heel veel krakende bruggetjes gereden (die het wat ons betreft elk moment konden begeven) en gingen van we van links naar rechts om toch maar zoveel mogelijk kuilen in de weg te kunnen ontwijken. Gelukkig waren er die laatste twee uur bijna geen tegenliggers meer, omdat we toen van de hoofdwegen af waren.

Uiteindelijk zijn we goed aangekomen in Puerto Jimenez en hebben we daar, na een paar keer naar ‘Bosque Mar' te hebben gevraagd, het hostel gevonden waar we een reservering hadden. In het hostel maar meteen de twee ventilatoren aangezet en gaan slapen, omdat we alle drie zo moe waren van de reis.

De dag erna rustig aangedaan omdat Monique en Colinda zich allebei niet zo lekker voelde en bij een reisbureautje twee tours geboekt voor de dagen erna: een kano-tour door de mangrove heen en een twee daagse hike door het Corcovado Park. De kano-tour vond de dag erna al plaats rond 13.00. Het zou volgens de vrouw van het reisbureau ongeveer een kwartier lopen zijn, dus we zouden eigenlijk pas rond 12.30 weg moeten gaan van ons hostel, maar gelukkig waren wij zo slim om al rond 12.00 te vertrekken. Het ‘stukje' lopen bleek namelijk geen 15 minuten te duren, maar ongeveer 40 minuten. En van die 40 minuten konden ongeveer 2 minuten in de schaduw lopen, dus we waren al bezweet voordat we überhaupt aan de tour waren begonnen.

De tour zelf was erg leuk. We werden begeleid door een vrouwelijke gids die ons het een en ander over de mangrove heeft verteld en daarnaast hebben dankzij haar ook nog wat apen kunnen spotten. Verder was het gewoon heel mooi om door de mangrove en op zee te kanoën.

De dag erna moesten we vroeg op staan (04.30) voor onze hike door het park. Om 05.30 werden we opgewacht door een inimini-gids Alvaro (denk aan een kop kleiner dan dat ik ben). Hij had een taxi voor ons geregeld, dus we konden meteen vertrekken in plaats van te wachten op de truck (waar eigenlijk alle toeristen naar het park toe vervoerd worden), die pas om 6.00 zou komen en 2,5 uur over de reis richting het park zou doen. Onze taxi deed er gelukkig 1,5 uur over. Eenmaal aangekomen bij Carate, een soort gehucht, begonnen we meteen met wandelen. Of eigenlijk snelwandelen, want ondanks de inimini beentjes van onze gids, hield hij het tempo er wel in.Toen we hem voor het eerst zagen zeiden we nog tegen elkaar 'hij zal wel niet zo snel lopen, want hij heeftecht inimini beentjes'... dat hebben we dus geweten.
Eerst moesten we nog 3,5 kilometer over het strand lopen voordat we bij het officiële huisje aankwamen, waar we ons in moesten schrijven. Per dag mogen er namelijk maar maximaal 40 mensen het park in. We hadden al verwacht dat het 8 uur lopen zwaar zou zijn, maar dat het zo zwaar waar was, hadden we niet verwacht. Ik heb vaak gedacht ‘waar ben ik aan begonnen'. We liepen afwisselend in de jungle (secundairy rainforest), bergje op bergje af en over het strand, in de volle zon, wegzakkend in het zand. En dat alles met twee kleine backpacks op onze rug! We hadden met zijn drieën twee kleine backpacks meegenomen met daarin wat kleren, eten en drinken, die uiteindelijk nog best wel zwaar waren. Elk uur hoefde één iemand geen backpack te dragen en naar dat uur leefden we dan ook echt naar toe. Wat hebben wij gezweet zeg. Gelukkig maakten de apen, vogels en coati's die we onderweg tegen kwamen en de super mooie stranden, de wandeling zeker de moeite waard. Ook de douche en het eten dat we kregen op het kamp Sirene, was echt een beloning voor de hele wandeling.

Na het eten zijn we snel gaan slapen in de tent die we van onze gids kregen. De volgende dag moesten we namelijk vroeg op en verder was er in het kamp weinig te beleven. Helaas stond de tent op een houten vloer en was ik blij toen het weer ochtend was, omdat ik op het einde niet meer wist hoe ik moest liggen.

's Ochtends vroeg vertrokken voor een ‘ochtendwandeling' naar de rivier dichtbij Sirene. Daar hebben we ook nog een tapir van heel dichtbij gezien! Wat een groot beest is dat zeg! Daarna snel weer terug gegaan naar het kamp om daar te ontbijten en om 7.20 te vertrekken voor de terugreis. Ze zeggen altijd dat de terugreis sneller lijkt te gaan dan de heenreis en dat was in dit geval ook echt het geval. Onze gids had nog een hoger tempo dan de dag ervoor en blijkbaar hielden wij dat deze dag beter vol, dus we waren na drie uur al halverwege terwijl we er de dag ervoor totaal 8 uur over de 21 kilometer hadden gedaan! Uiteindelijk hebben we iets van 6,5 uur over de totale 21 kilometer gedaan, dus we mochten trots op onszelf zijn. Op het einde werden we beloond met een hele koude cola, waar we echt van hebben genoten! Ook hier had onze gids weer een mini truck weten te regelen, waardoor we niet met de grote truck mee hoefden die pas twee uur later ging. Bovendien konden we een beetje droog-waaien in de wagen.

Eenmaal aangekomen in Puerto Jimenez, zijn we in onze hostelkamer meteen onder de douche gesprongen en hebben schone kleren aangetrokken die we in het hostel hadden laten liggen. Daarna zijn we naar de pizzeria gegaan voor een heerlijke pizza! Ook deze avond zijn we weer niet al te laat gaan slapen, omdat we de volgende dag weer om 4.00 op moesten om om 5.00 in de bus richting San José te kunnen nemen. Gelukkig heb ik wel heerlijk door kunnen slapen in de bus, waardoor ik van de 9,5 uur durende busreis weinig heb meegekregen.

De komende week moeten Colinda, Laurien, Monique en ik vooral gebruiken om dingen te regelen voor het lesgeven op de twee scholen en de buitenschoolse sportactiviteiten. Volgende week zit onze vakantie er dan echt op en gaan we beginnen met het lesgeven. Tenminste, officieel beginnen hier de scholen 8 februari, maar met de verkiezingen hier weet je dat gewoon niet 100% zeker. Het kan zomaar zijn dat ze de 10^e beginnen, maar goed, we gaan er maar niet vanuit.

Ik hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden om een beetje up-to-date te blijven van mijn leventje hier. Ik vind het in ieder geval erg leuk om jullie reacties te lezen!

Heel veel liefs uit een bewolkt Purral!

xx Merel

P.s. Ik heb mijn eerste kakkerlakken al gedood! Ik kon ze 's nachts niet meer lief naar buiten zetten en ik wilde ze toch echt uit mijn kamer hebben, dus zag ik maar één uitweg.. ze een dikke mep verkopen met mijn slipper en in de prullenbak gooien. Jammer genoeg zijn hier ongeveer 3 cm groot en hoor je dus ook echt gekraak als je erop slaat... iewwhhhh!

Vervolg...

Lieve allemaal,

Ikkon mijn verhaal de vorige keer niet helemaal afmaken, dus bij dezen het vervolg!

Mijn gastgezin bestaat dus uit papa, mama, Tracy (15) en Travis (6). Papa en mama (Orlando en Ana) werken veel, dus zijn vaak vroeg uit huis en komen pas rond etenstijd thuis. Dat is redelijk uitzonderlijk hier want heel veel vrouwen zitten gewoon de hele dag thuis. En dat papa en mama nog bij elkaar zijn, is ook niet vanzelfsprekend, want er zitten ook wat studenten bij een gastgezin met een alleenstaande moeder. Daarnaast heeft mijn gastfamilie best wel een luxe huis voor de buurt waar ik woon. Het huis heeft twee verdiepingen, grote kamers en is voor hier erg goed afgewerkt. Verder heb ik een eigen badkamer en kan ik gebruik maken van internet, dus daar ben ik echt heel blij mee!

Mijn ‘ouders’ hier hebben tot nu toe altijd voor mijn eten gezorgd, dat is tot nu toe altijd rijst met bonen geweest of een variatie daarop. Meestal krijg ik ’s ochtends ‘iets’ met rijst, kan ik ’s middag ‘iets’ met rijst opwarmen en maken ze ’s avonds ook ‘iets’ met rijst voor mij klaar. Ze houden daarbij wel heel erg rekening met het feit dat ik vegetarisch ben, dus dat is wel heel fijn. Orlando (mijn vader hier) zegt trouwens dat mijn eczeem wel overgaat als ik weer ‘normaal’ vlees ga eten. Hij begrijpt echt niet dat ik geen vlees eet.

We zijn tot toe nog steeds met zijn negenen in Purral geweest. De eerste twee weken zijn de twee studenten (Tom en Genevieve) die naar Nicaragua en de drie studenten (Annemarie, Sander en Merlijn) die naar Turrialba gaan, ook nog hier in Purral om te acclimatiseren en alvast wat Spaans te leren. Elke ochtend krijgen we in twee groepen Spaanse les van een leraar van de universiteit hier en gaan we ’s middags met z’n allen wat doen met Kitty (een projectlid van afgelopen half jaar die ons begeleidt). Maandag zijn we naar Novo Centro geweest (een winkelcentrum in de buurt), dinsdag hebben we een rondje gelopen door Purral, woensdag zijn we naar San José en vandaag zijn we weer naar Novo Centro geweest. Dit weekend gaan we met zijn allen naar Jaco, een toeristisch plaatsje aan de kust, waar we ook twee nachten blijven slapen.

Het blijft een raar idee dat ik nu echt in Purral woon. Ik voel me nog steeds een beetje als een neger in Volendam of hoe moet ik dat netjes zeggen... We zijn echt de enige buitenlanders in de hele buurt, dus we vallen wel op. Als ik straks goed, of in ieder geval beter, Spaans kan voel ik me denk ik wel wat meer thuis. Ik doe nu heel erg mijn best om het te verstaan en te spreken, maar het gaat nog steeds vrij lastig. Hopelijk gaat het na een hoop Spaanse lessen een stuk beter.

Liefs xx

Merel… of Mirrol of Mirrel of Meerel… ze kunnen mijn naam hier namelijk echt niet uitspreken

Aankomst in Costa Rica

Lieve allemaal,

Dit is alweer mijn derde dag in Purral, in Costa Rica. Best wel een raar idee eigenlijk, maar goed. Met mij gaat alles goed! De reis zondag is prima verlopen en we zijn dan ook keurig op tijd aangekomen in San José. Bij het vliegveld werden we opgehaald met een busje door Kitty, een projectlidvan ISOP die hier hetafgelopen half jaar stage heeft gelopen, en meteen naar onze gastgezinnen gebracht. Mijn 'ouders' (Orlando en Ana) lagen al te slapen dus heten zijmij welkom in hun badjas en gingen na even met ze te hebben gepraat (of hoe kan je dat noemenmet mijngebrekkige Spaans) vrij snel naar bed. Ik vond het ook erg zielig om ze wakker te houden als ze al om 6.00 weer op moesten. Hun zoontje (Travis, 6 jaar) had ik toen ook nog niet gezien, omdat hij lag te slapen. Met hun dochter(Tracy) van 15 heb ik wel een tijdgekletst. Zij spreekt best wel goed engels, dus datgaat ook wat makkelijker.

Ik wil graag nog wat meer vertellen over hoe alles hier is, maar ik moet echt van internet af omdat we zo naar San José gaan met de hele groep.

Hasta pronto!

Merel

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Merel